Voor het negende interview in de reeks Jonge Indo’s in de provincie hoef ik niet ver van huis. Een paar straten van waar ik woon in de Indische buurt in Amsterdam ontmoet ik David Cohen (34). In de knusse keuken van zijn appartement schuif ik aan de keukentafel aan voor een gesprek dat vooral zou gaan over “Indische dingen”.

Direct in het zicht, aan de muur boven de tafel hangt een grote plaat met een gedetailleerd uitgewerkte stamboom. Terwijl ik de plaat uitvoerig bestudeer, begint David direct enthousiast te praten. Hij is, zo blijkt al snel, de genealoog van de familie Cohen. Op basis van informatie uit boeken, van familieleden of van internet, zocht hij de familie-stamboom helemaal uit tot aan de Groningse stamvader Abraham Izaak Cohen, die halverwege de19^e eeuw als KNIL-soldaat naar Nederlands-Indië werd gestuurd en zich daar uiteindelijk blijvend vestigde.

“De geschiedenis fascineert me enorm. De Indische kant van mijn familie; vooral mijn oma en mijn vader, maar ook ooms en tantes, heeft altijd enorm veel verhalen verteld. Geen zwijgende Indische familie dus in mijn geval. Ik ben met name opgegroeid met tempo doeloe verhalen. Dat verklaart mijn fascinatie voor Nederlands-Indië en mijn eigen familiegeschiedenis denk ik wel. Ja, dat heb ik eigenlijk altijd wel gehad”.

Vanaf stamvader Cohen speur ik de stamboom van links naar rechts af langs steeds breder wordende vertakkingen. Vier generaties verder vind ik de naam van David zelf. Een van de tientallen “derde generatie Indische Cohens” in Nederland. Ik vraag hem wanneer hij begonnen is de informatie te verzamelen.

“Een aantal jaren geleden eigenlijk pas. Nadat mijn oma in 2004 overleed besloten mijn vader en ik samen naar Indonesië te gaan. Hij was er nooit terug geweest, maar had altijd gezegd dat hij dat na zijn pensioen graag een keer wilde. Dat we dat samen deden was heel bijzonder. Ik had ook een hele sterke band met mijn oma en het voelde goed om, weliswaar na haar dood maar samen met mijn vader, eindelijk te zien waar zij het grootste deel van haar leven had doorgebracht”.

In Jakarta bezochten ze onder andere Jatinegara, het oude Meester Cornelis, waar zijn oma werd geboren en ze keken rond in Bandung, daar waar zijn vader opgroeide. Veel van wat zijn oma hem had verteld, viel die reis op zijn plek. Eenmaal terug in Nederland was een nog grotere nieuwsgierigheid geboren: hoe zat de familie precies in elkaar en welke verhalen had hij nog niet gehoord? Er kwam nog een tweede reis naar Indonesië, maar vooral in Nederland ging David op zoek naar familieverhalen.

“Ik was net gestopt met het vervolg van mijn muziekopleiding en had ineens veel tijd. Ik ben letterlijk het hele land doorgegaan om familie te interviewen. Mijn criterium was dat de geïnterviewde Indië nog bewust meegemaakt moest hebben, de tempo doeloe tijd dus nog moest hebben gekend. Ik begon bij Tante Titi, toen net in de tachtig, een fantastisch mens die geweldige verhalen kan vertellen. Ze spreekt ook nog het Petjoh, en als ‘talen-freak’ vond ik dat natuurlijk fantastisch. Ook bleken zij en andere familieleden die ik door haar leerde kennen enorm muzikaal. Door mijn eigen muziek achtergrond klikte dat meteen.”

Muziek blijkt te werken als lijm voor het contact dat hij met dit deel van de familie krijgt. De bezoekjes beginnen en eindigen met Tante Titi achter de piano en David zingend ernaast. Tussendoor vloeien de verhalen die David zorgvuldig op band opneemt. Naast Tante Titi interviewt hij uiteindelijk in een aantal maanden tijd een tiental andere familieleden.

“Ik wilde alle familieverhalen die ik te horen kreeg vastleggen en bewaren voor volgende generaties. In onze familie, net als in heel veel andere natuurlijk, zit zo’n enorme schat aan ontroerende verhalen, sterke verhalen en ook historische verhalen. Dat moest toch eens worden vastgelegd! Op de site Gang Cohen, heb ik een deel van wat ik vond online gezet”.

Terwijl David verder praat en ik noteer, pakt hij een van de CD’s van het stapeltje voor ons op tafel. Even later hoor ik een Indische tante praten in onmiskenbaar Petjoh. David reageert glimlachend op de rappe Indische tongval van zijn oude tante Titi.

“Ik werd zo enthousiast door alles wat ik hoorde dat ik in 2007 een Cohen-reünie heb georganiseerd. De familie reageerde enthousiast en het werd een groot succes. Er waren zoveel mensen die elkaar al heel lang niet hadden gezien. Soms wel 30 of 40 jaar. Het was geweldig zoveel familie bij elkaar te zien, oudjes die de hele dag met elkaar zaten bij te praten. De stamboom die ik toen had gemaakt heb ik daar opgehangen. Hij is toen ook weer aangevuld door mensen die weer namen wisten van familie die er nog niet opstond. Mooi he?”

Een jaar later volgde een tweede editie. Dit jaar echter besloot David geen reünie te organiseren.

“Het is fantastisch om te doen, maar wel ontzettend veel werk. Misschien in de toekomst weer een keer. Dit jaar heb ik me even geconcentreerd op het afronden van de muziekopleiding, die ik weer heb opgepakt. Binnenkort begin ik met een nieuwe baan: het geven van Algemene Muzikale Vorming op een school in Amsterdam Zuidoost”.

Daarnaast is David professioneel zanger en rondleider bij het Muziektheater in de binnenstad. Een volgende reis naar Indonesië gaat er misschien ooit nog eens van komen. Hij zou de taal wat beter willen leren en best nog meer plekken willen zien waar zijn Indische familie sporen heeft achtergelaten. Tot die tijd moet hij zich maar troosten met de interviews die hij opnam en de nostalgische straatnamen van de Indische buurt.

Volgende maand gaat Kirsten voor het tiende interview in de reeks Jonge Indo’s in de provincie naar Gelderland!