Voor de eerste aflevering van de nieuwe serie ‘Jonge Indo’s in de muziek’ ga ik in gesprek met Marlon Robert. We spreken af in Den Haag, rock capital van Nederland. ‘Blauwe cowboylaarzen en rood leren jack,’ had ik hem meegedeeld. ‘Zwart leren jack en zilveren sneakers,’ diende hij mij van repliek. Alvoor we een warme, droge plek gevonden hebben in het centrum van Den Haag in, begint Marlon over muziek. Zijn enthousiasme steekt me aan.

Gek van muziek
Marlon Robert, 38 jaar en Hagenaar (of moet ik Hagenees zeggen?), is drummer van de band A Minor Crisis en Everlight for Hawaiians, freelance tekstschrijver, vrijwilliger en werkzaam in de verslavingszorg.

On drums: Marlon Roberts. Foto: Ron van Varik

“Wat leuk dat je me gaat interviewen! Ik ben geen pro hoor, maar wel he-le-maal gek van muziek. Met A Minor Crisis spelen we alternatieve rock. De zanger/gitarist komt meestal met een idee voor een liedje. Als band jammen wij vervolgens gewoon wat er in ons opkomt en vervolgens ontstaat er iets. Met Everlight heb ik net vijf nummers opgenomen in de studio.”

Mensen achter de muziek
“Ik begon laat met muziek maken. Pas na mijn twintigste begon ik met drumles, maar ik was er al jong helemaal gek van. Het begon met de klassieke muziek waar mijn Nederlandse stiefopa altijd naar luisterde. Door mijn oom kwam ik aanraking met drums, hij had een drumstel thuis en zo is het balletje gaan rollen.” Ineens vliegen de bandnamen en de bekende drummers en gitaristen me om de oren. Enigszins uit het veld geslagen door mijn gebrek aan kennis op dat gebied pen ik driftig alle namen op papier. Jeff Porcaro is natuurlijk wel een bekende naam, de drummer van Toto, die Marlon als zijn voorbeeld ziet. “Ik weet niet meer wat mijn eerste plaat was, maar ik weet wel dat ik geïnteresseerd raakte in de mensen achter de muziek.”

“Als je het mij vraagt was mijn opa Japans”
De familie van Marlon heeft dus een grote invloed gehad op zijn liefde voor muziek. Beide ouders van Marlon zijn Indisch. Allebei komen ze van Java, vader uit Banyuwangi en moeder uit Surabaya. Als ik doorvraag naar zijn grootouders en de oorlog wordt het verhaal een beetje onduidelijk. Het woord troostmeisje valt even en uiteindelijk komt Marlon met de mededeling: “Volgens mij heb ik een Japanse opa. Niets is zeker, niemand schijnt het te weten, maar als je het mij vraagt was mijn opa Japans.” Marlon wil en kan er niet meer over vertellen, ik laat het. Er zijn wel meer familiegeschiedenissen onduidelijk.

“Stilte kan namelijk ook muziek zijn”
In zijn Indische achtergrond is hij zich pas ver na zijn pubertijd gaan verdiepen. “Ik leerde pas na mijn twaalfde rijst eten, daarvoor waren het enkel aardappelen.” In 1992 is hij voor het eerst naar Indonesië gegaan met zijn ouders en andere familieleden. ‘Hoe ongelooflijk cliché het wellicht ook klinkt, ik had de ‘aha-erlebnis’ en het voelde inderdaad als thuiskomen.’ In 1995 keerde hij nog een keer terug. Zijn beste herinnering aan Indonesië is de zonsopgang bij de Bromo. “We moesten midden in de nacht ons bed uit en een drie uur durende trektocht ondernemen om amper vijf minuten van het weidse uitzicht te kunnen genieten. Wat ik me vooral herinner is dat ik even van heel dichtbij meemaakte hoe nietig de mens wel niet is. En die stilte, heerlijk. Even geen muziek. Stilte kan namelijk ook muziek zijn.”

Indorock is niet helemaal mijn ding
In het verleden speelde Roberts Indorock met Dislocation en de Bibit Rockers. “Met Dislocation speelde ik voornamelijk softe evergreens en natuurlijk deed ik ook mijn stinkende best om zo lekker mogelijk te spelen. Later bij de Bibit Rockers zat ik veel meer op mijn plek. Daar kon ik echt rocken. We waren allemaal jong, we speelden Indorock en traden op op de Pasar Malam Besar. Helemaal kicken. Maar om je eerlijk te zeggen. Indorock is niet helemaal mijn ding.”

Drummer zoekt vrouw
Ik vraag hem drie inspiratiebronnen voor zijn muziek te noemen. Marlon kijkt me een beetje nijdig aan. Drie inspiratiebronnen noemen vindt hij lastig. Toch komt hij op een aantal bekende artiesten. Met stip op één: Jeff Porcaro. Ook de naam Kevin Gilbert valt. “En uiteraard het publiek. De mensen die de moeite nemen om naar jouw optreden te komen kijken en luisteren. Daar doe je het voor. De laatste jaren haal ik vooral mijn inspiratie vandaan bij het meest avontuurlijke muziekfestival dat er is: State X New Forms. En nog een allerlaatste ding dan. Natuurlijk haal ik  ook heel veel inspiratie uit een heerlijke Indische maaltijd. Nasi Goreng Djawa bij Sarinah.”Als er dan nog eens (mooie) vrouwen in het publiek staan, ga ik daar niet slechter van spelen. Natuurlijk ben ik geen muziek gaan maken om contact te krijgen met vrouwen. Alhoewel. Ben wel vrijgezel. Dus kan ik nu een oproep doen…?”