Nieuw op Indisch 3.0: Ramon Meijer blogt vanuit Indonesië

Voor Ramon Meijer (Indo 3.0) is na bijna veertig jaar de cirkel rond. Indertijd verlieten zijn ouders met zwaar hart hun huis als tieners, inmiddels is Ramon ‘’teruggekeerd ‘’ naar zijn roots in de fascinerende, explosieve en chaotische stad Jakarta, de hoofdstad van het archipel. Daar begeeft hij zich als general manager van een restaurant tussen diplomaten, expats, beroemdheden, ojek rijders, bedelaars en worstelt hij elke dag met de vraag: is hij nu eindelijk thuis? De komende drie maanden blogt hij – soms met humor, soms met een kritische blik – erover op Indisch 3.0 in de nieuwe serie “Indisch 3.0 – Jakarta 2.0”. 

Indonesia's Hidayat holds up gold medal at World Badminton Championships in California. Foto: olahraga.kompasiana.com

Indonesia’s Hidayat holds up gold medal at World Badminton Championships in California. Foto: olahraga.kompasiana.com

Ik zit in het koIkende Istora Senayan in Centraal Jakarta. Senayan, wat een park moest zijn voor het volk, is een verzamelplaats geworden voor badminton-gek Indonesië. Badminton, in Nederland niet meer dan een campingsport, is hier verheven tot volkssport waarmee sterren Taufik Hidayat, Lily Natsir en Tantowi Ahmed uitgebreid in het nieuws komen. Dat overkomt Eric Pang niet, Albert Verlinde heeft hem nog nooit uitvoerig in het nieuws gebracht, laat staan in talkshows.

Badminton is de passie van de Indonesiërs.

Badminton is de passie van de Indonesiërs: zij kunnen er wat mee winnen in vergelijking met voetbal, waar het huilen geblazen is.  Menig fan kan dat niet aanzien en leeft zich daarom uit op de supporters van de tegenpartij. Indonesiërs, zachtaardige en lieve mensen? Toch was de Euro 2012 hier bijna het gesprek van de dag. Mijn personeel gaf me menige sneer  en na de smadelijke nederlaag tegen Duitsland was het  was vooral: ‘Pak ! Belanda balik kampung kan?’ Waarom die sneer?? Er werd driftig gewed en de sentimenten liepen hoog op. Ik zei meestal niks of mompelde wat en liep maar door.

Maar goed, terug naar de Istora en de voetbalsfeer in de tempel van badminton.

Alexander Aan. Foto: patheos.com

Alexander Aan. Foto: patheos.com

Er zijn enkel twee Indonesische finalisten, slechts eentje wint. Toch geeft sport de Indonesiërs iets wat de Indonesische overheid ze absoluut niet geeft: vreugde & euforie. Als buitenstaander kan ik de opkomst van de radicale islam begrijpen, religie is als opium voor het volk zoals Karl Marx zei en de imams zijn de dealers.

De vraag over wat voor religie ik heb, beantwoord ik meestal met dat ik geen atheïst ben (moet je mee uitkijken hier). Een verder antwoord ontwijk ik, wat weer heel erg normaal is hier. Een zekere Mr. Alexander Aan was bestraft omdat hij op Facebook durfde te zeggen dat God niet bestaat omdat hij zoveel armoede ziet om hem heen. Dit leidde wereldwijd tot  commotie en de laffe rechters bestraften hem voor Godslastering met een houding en zelfvertrouwen, waaruit bleek dat ze wel erg zeker zijn van hun zaak waren dat Hij bestaat. In een column van een Al Jazeera correspondent in Indonesië werd er monter gesteld dat  de “Indonesiër niet minder tolerant is maar tolerant is voor intolerante religieus geweld.”

De vraag van wat voor religie ik heb, beantwoord ik meestal met dat ik geen atheïst ben.

Aan de andere kant; de rechters waren wel genoodzaakt om Alexander op te sluiten want hij was anders gelyncht door de ultra gewelddadige  bendes van FPI (Islamic Defenders Front) die eigenlijk meer bekend staat om aanvallen te plegen op zelfs hun moslimsbroeders. Al hadden ze wel een succesvolle verdediging van  het Islamitisch erfgoed en cultuur toen Lady Gaga het fantastische idee had om een concert in dat andere sportpaleis te geven, Bung Karno; een decadent ‘duivels’ concert. Ze was overal in het nieuws: de politie wilde geen vergunning afgeven uit vrees voor de openbare orde.

Protesten tegen Lady Gaga's concert. Foto: blog.zap2it.com

Protesten tegen Lady Gaga’s concert. Foto: blog.zap2it.com

Ze verscholen zich achter een schier onmogelijke eis aan de promotor, die ervoor moest zorgen dat het concert goedkeuring zou krijgen van verschillende moslimorganisaties. De promotor Big Daddy was de wanhoop nabij: 40 000 kaartjes verkocht; de FPI die beloofde dat Lady Gaga een traditioneel FPI welkom zou krijgen als ze ook maar één stap op Indonesische bodem zou zetten met haar paarse hakken; de gematigde moslimorganisaties die toch niet zouden toestemmen; de politie die om meer  “duit” vroeg voor de veiligheid.

Lady Gaga, die toch al in Azië een spoor van schandalen achterliet, kon het niet meer aanzien en onder het mom van “het gebrek aan veiligheid voor haar en haar crew” (wat eigenlijk ook waar is) laste ze haar concert af. Ze kreeg dan ook een erenaam ‘’Lady Gagal’’ (=falen).