Waar is het echte verhaal?

Vaak bespreek ik hier kwesties die alleen met ‘het Indische’ te maken hebben. Maar soms hoor ik uitspraken die door alle culturen en achtergronden heen nutteloos zijn. Zoals de recente veeg uit de pan van Bussemaker (ja, dezelfde Jet die er niet uitkwam met het Indisch Platform in 2009) aan het adres van niet-werkende moeders met een opleiding, in Trouw.

Kwaad
Delete, delete, delete. Zo ging het ongeveer toen ik via Twitter mijn ongenoegen probeerde te uiten over de recente uitspraken van minister Jet Bussemaker in Trouw. Waarom? Ik was kwaad en verontwaardigd over haar generaliserende, beledigende en nutteloze uitspraken. Bovendien: denkt ze nou echt dat zij daarmee “gehuwde, niet-werkende vrouwen” die voor de kinderen zorgen, motiveert weer te gaan werken?

Schuldig voelen
Bij deze quote hapte ik naar adem: “Natuurlijk helpt het als kinderopvang goed geregeld is. Maar vrouwen moeten ook af van dat eeuwige schuldgevoel over hun gezin. Ze zouden zich eerder schuldig moeten voelen over het feit dat de overheid zoveel in ze heeft geïnvesteerd.”

Eigen keuzes
Voor de duidelijkheid: ik ben een “gehuwde vrouw”, we hebben twee kinderen en we werken allebei. En ik ben het ongelooflijk oneens met haar uitspraken.Van Bussemaker’s redenering deugt natuurlijk geen klap. Je wil goede kinderopvang omdat je van je kinderen houdt, niet uit schuldgevoel. En wat jij met je opleiding doet, is je eigen keuze. Daar heeft zij niets over te zeggen. Maar goed.

Je wil goede kinderopvang omdat je van je kinderen houdt, niet uit schuldgevoel.

Meer vrouwen aan het werk
Waar ik me kwaad over maak, is wat Bussemaker niet zegt. Jarenlang is het verhaal in Den Haag dat het goed is voor Nederland dat er meer vrouwen aan het werk gaan. Dus komt er een kinderopvangregeling en een ouderschapsverlofregeling. Daarmee pakt de overheid  twee problemen – redelijk – grondig aan en de vrouwenparticipatie op de werkvloer neemt langzaam aan toe.

Op de werkvloer
Eenmaal op die werkvloer waren er ook problemen: ongelijke betaling voor hetzelfde werk en te weinig vrouwen in de top van bedrijfs- en bestuursleven. In Den Haag is daar nooit een eenduidig beleid voor gekomen. Aan een quotum willen ‘we’ niet, en voorschrijven dat mannen en vrouwen voor hetzelfde werk hetzelfde loon krijgen ook niet, blijkbaar.

Bezuinigen
Vervolgens komt er een economische crisis en de regering moet bezuinigen. De ouderschapsverlofregeling was onder Rutte I al versoberd, onder Rutte II gaat ook de kinderopvangregeling op de schop. ‘Iedereen gaat het voelen,’ is het verhaal. Zo ook ouders – vaders én moeders – van opgroeiende kinderen, begrijpelijk.

Zelf oplossen
Maar is dat het eerlijke verhaal dat Bussemaker vertelt? Nee. Ze zegt niet: ‘Werkende moeders van Nederland, het spijt me dat jullie niet verder komen op de werkvloer. Ik zou jullie graag willen helpen, maar ik heb geen geld. Jullie moeten het zelf oplossen.’

Gebrekkige vrouwenemancipatie is blijkbaar de schuld van moeders die niet werken.

De schuld
Wat Jet doet, is zeggen dat de gebrekkige vrouwenemancipatie de schuld is van moeders die niet werken. Ze spreekt dus de groep aan waar verandering het lastigst is – want ga maar eens een baan vinden momenteel –, op een manier waar de honden geen brood van lusten en ook nog eens zonder een oplossing voor werkende moeders die wel door willen naar de top.

Slecht beleid
Ik ben nog niet eerder opgekomen voor ‘vrouwenrechten.’ Sterker nog, ik heb me in het – recente – verleden uitgesproken tégen beleid voor vrouwenemancipatie. Maar deze kwestie gaat helemaal niet om vrouwenrechten. Deze kwestie gaat om slecht beleid, weinig geld en een beschamend gebrek aan omgangsvormen.

Als de minister van OCW zich daar nou eerst eens kwaad voor maakt, dan zorgt niet-werkend moederend Nederland gewoon weer voor hun gezinnen. Met of zonder opleiding.