De langverwachte bekentenis van wielrenner Michael Boogerd, eindelijk. Bij De Wereld Draait Door sprak één fragment uit het interview mij persoonlijk aan, Boogerd zag tijdens de finale van een van de voorjaarsklassiekers, drie man in een paar trappen bij hem wegrijden. Hij trainde als een bezetene en toch slaagde hij er niet in, om deze renners bij te houden. Zijn stelling vanaf dat moment: “Ik wil naar de top, ik wil er ook bij horen…” Die dag besloot hij onderdeel te zijn van de inmiddels verafschuwde cultuur van doping en bedrog.

Ik wil er ook bij horen. De woorden galmden na in mijn hoofd. Het thema van 3.0 generatiegenoten. Erbij horen. Waar horen wij nou eigenlijk?

In Indonesië? Op de Molukken? Een doordeweekse dag op de markt in Ambon. Mijn neefje wees op een tweetal dames schuin voor ons. “Kijk, kaka (=broer, oudere), die zijn niet van hier”. Niet begrijpend keek ik hem aan, op de vraag hoe hij dat kon zien, klonk nuchter het antwoord, vanwege de lichtere huidskleur en de kleding.

Hoor ik dan hier in Nederland? Ik, 15 juli 1970, geboren en getogen in Woerden, spreek beter Nederlands dan Maleis. Maar ja, als ik ergens binnenkom, dan is de bruine kleur toch het eerste wat men ziet, de lastige achternaam doet de rest. Het fragment van gisteren gaf me een bevestiging.

erbij horen
Erbij willen horen is iets wat bij ons mensen hoort. Ons leven lang zoeken we naar plekken om erbij te horen, er te mogen zijn, zoals we zelf graag willen zijn. Michael Boogerd dacht het gevonden te hebben en het gebruik van doping bracht hem roem en rijkdom. De waarheid heeft hem ingehaald. De bekentenis bracht hem een stapje dichter bij zichzelf. Dat hij weer kan leren leven met zichzelf.

3.0, de weg is gewezen. Stop met ergens bij te willen horen, als je al ergens bij wil horen, zorg dat je dat zelf bent. In verbinding zijn met jezelf is al moeilijk genoeg, daarvoor moet je heel wat tegenstand en onbegrip weerstaan.

De weg naar die plek in onszelf duurt een leven lang.