Amsterdam, 7 maart 2009

door Ed Caffin

Het is zaterdagavond en ik sta met een vriend tussen enkele tientallen mensen in Bluescafé Maloe Melo te luisteren naar onvervalste Rock-‘n’-roll.  In het donkere zaaltje achterin het café hangt, ondanks dat niemand meer een sigaret opsteekt, een rokerige sfeer. Vergeelde foto’s van oude rockhelden hangen scheef aan de muur naast een oude gitaar zonder snaren. “Op het affiche zag ik Indorock staan,” zegt de zanger van de band in een pauze tussen twee nummers, “dus voor alle Indorock-liefhebbers bij deze een nummer van de Tielman brothers: Rock With Me Baby…”.

De band die staat te spelen heet Tjendol Sunrise en bestaat uit vier Indo’s: een zanger, gitarist, bassist en een drummer. In een recent interview met de band dat ik las in Moesson leggen de bandleden uit dat hoewel ze Indisch zijn en van Rock-‘n’-roll houden, ze dat nog geen Indorockband maakt. Zij zien zichzelf in ieder geval niet zo. En de troonopvolgers van de Indorockers van de jaren vijftig en zestig, van wie er sommigen nog altijd op de Pasar Malam Besar spelen, zijn ze al helemaal niet.

tjendolsunrise

Ze spelen ook zeker niet de Indorock die op de Pasar te horen is, maar dat de band de Indorock weldegelijk als belangrijke inspiratiebron ziet, blijkt een paar nummers later overduidelijk. Ze brengen “een ode aan alle oude Indohelden” met het nummer That’s My little Suzy van Ritchie Valens. Recent brachten ze met hun grootste held Andy Tielman, op 72-jarige leeftijd nog altijd actief, zelfs de CD 21st Century Rock uit. Het is een verzameling oude ‘Indorock-nummers’ in een nieuw jasje.

Na een korte rookpauze speelt de band lekker door en ik vraag me af of Indorock nu eigenlijk wel of niet definitief tot het verleden behoort. Het zal de meeste mensen in de zaal niet kunnen schelen vermoed ik. Behalve misschien het handjevol Indo’s, waaronder één met zwarte vetkuif, die bescheiden achterin staan opgesteld. In het steeds drukker wordende café zien we steeds meer glimlachen en wiegende heupen. Er wordt geboogiewoogied tot diep in de nacht.

Op Youtube bekijk ik de volgende ochtend wat filmpjes van bands waarvan ik de naam op een viltje heb gekrabbeld. De meeste in zwart-wit, maar zelfs dan en op een klein schermpje swingt het ongekend. De Javelins, de Crazy Rockers, De Tielman brothers; pioneers waren het, de oude Indorockers. Met mooie pakken en vaak getooid met zwarte vetkuiven brachten ze in de jaren ’50 en ’60 de Rock-‘n-Roll naar Nederland. De bands waren de muzikale stem van een eerste generatie immigranten, en met legendarische live-optredens werden ze immens populair bij het grote publiek. Zo snel als ze waren gekomen, verdwenen ze weer van de grote podia die ze een decennium lang hadden beheerst. De weg was vrij gemaakt voor vele andere bandjes en muziekstromen.

[youtube=http://www.youtube.com/watch?v=YvC2_nsVJv0&hl=en&fs=1]

Op Hyves kom ik even later op twee Indorock-pagina’s. De eerste, ‘dé site voor Indorockers’ genoemd, is pas geleden opgericht door Jerry, zelf de zoon van een Indorocker en enorme fan. Ook op deze pagina staan oude filmpjes. Op een andere, de Indorock Hyve, lees ik een discussie over wie van de jonge generatie het nog leuk vind om Indorock te spelen. Ik lees wat berichten van enthousiaste jonge fans en een aantal reacties van ouderen. Ze maken zich zorgen over wie toch het stokje over gaat nemen van de oude Indorockers.  “Jongeren spelen liever andere muziek, dus zullen er straks geen Indorock-bandjes meer zijn” is zo ongeveer de conclusie.

De zorg dat er over een aantal jaar geen echte Indorock bandjes meer zijn is denk ik wel terecht. Het merendeel van de filmpjes op Youtube zal daarom wel zwart-wit blijven. Aan de andere kant: is de term Indorock eigenlijk niet bedacht om de nieuwe muziek van toen een plek te geven? De rockers van toen waren gewoon steengoede Indische muzikanten die Rock-‘n-Roll een eigen draai gaven en het introduceerden in Nederland. Inmiddels is die muziek misschien niet meer zo populair als het ooit was, maar er zijn nog steeds veel jonge Indo’s die goede muziek spelen en ‘rocken’. Vaak geïnspireerd door de oude helden, maar op hun eigen manier…

Meer weten over Indorock? Lees de Story of Indorock of kijk eens op de site van de Stichting Indorock.