‘Ik zie het ontwerpproces als storytelling.’

De in Jakarta geboren Priscilla Obermeier (33) is, toen zij zes weken oud was, geadopteerd door een Nederlandse vader en een Indische moeder. Ze groeide op met zowel Indische als Nederlandse gebruiken, naar eigen zeggen: ‘een beetje zuurkool met sambal’. Sinds vorig jaar woont Priscilla in Berlijn en houdt zij, naast haar eigen blog By Priscilla Obermeier, een fashionblog bij voor ELLE Nederland: Een koffer in Berlijn. Ook is Priscilla druk bezig met de ontwikkeling van haar eigen modelabel. Ik ben nieuwsgierig naar deze veelzijdige dame in één van mijn meest favoriete steden.

‘Berlijn. De stad was onaf, historisch, interessant en artistiek.’
Foto © Priscilla Obermeier

Priscilla, hoe was het als geadopteerd Indonesisch meisje in een Indische familie?
Priscilla: ‘Mijn adoptie is altijd een open boek geweest. Ik was vier toen mijn ouders mij vertelden dat ik uit de buik van een andere mevrouw kwam. Ik vond dat prima, maar de vraag wie mijn biologische ouders waren is blijven hangen. Het Indische in mijn jeugd, het eten, de Wayang Kulit, de Kris, Maleise woordjes, geloven in geesten en alternatieve geneeswijzen strookte niet altijd met de Nederlandse nuchterheid, de gehaktbal met aardappels en andijvie, en zonder afspraak geen eten. Bij ons thuis was er altijd plek voor iemand aan de eettafel. Eten was gezelligheid, een gebaar dat je om iemand gaf. Ik kan me nog goed herinneren dat ik onze familie in Amerika bezocht en mijn moeder zes potten sambal in mijn beautycase stopte: ‘Zo. Dat is voor je tante.’ Daar stond ik dan bij de Amerikaanse customs met een ‘nee, ik heb niets aan te geven’ gezicht. Dat was mijn moeder. Aduh, niet zeuren, doen.’

Als alle wegen naar Rome leiden, dan is mijn Rome een internationaal modelabel in het luxe segment voor de vrouw.

Hoe ben je in de fashionwereld van Berlijn terecht gekomen?
‘Al sinds ik me kan herinneren ben ik geïnteresseerd in kleding en accessoires. Expressie via creativiteit was ook aan de orde van de dag binnen ons gezin. Toen ik op de middelbare school zat begon ik met het ontwerpen van mijn eigen kleding en wist ik dat ik ‘iets met mode’ wilde. Aan de andere kant was ik ook erg geïnteresseerd in schrijven, geschiedenis, talen, de maatschappij en de zakelijke kant van de wereld om me heen. Ik koos uiteindelijk, ook vanuit een stukje onzekerheid, Rechten. De studie heb ik nooit afgemaakt. Wel kwam ik aan de zakelijke kant van de modewereld terecht, en rolde van daaruit in de modejournalistiek. Het avontuur riep en vlak na de geboorte van ons zoontje Indy, verhuisden we naar Los Angeles. Hier dook ik in de wereld van branded entertainment, het integreren van een merk in de verhaallijn van een televisieserie of film. Maar in Los Angeles mistten mijn man, Markus en ik een echt stadsleven. Na bijna twee jaar reisden we terug naar Europa en bleven hangen in Berlijn. De stad was onaf, historisch, interessant en artistiek.’

‘De geboorte van Indy heeft me nieuwsgieriger gemaakt naar mijn biologische ouders.’  
Foto © Priscilla Obermeier

Waar haal je je inspiratie voor je blogs en ontwerpen vandaan?
‘Los Angeles en Berlijn hebben me een reeks praktijklessen in het leven gegeven. Mijn eigen Eat, Pray, Love. Als alle wegen naar Rome leiden, dan is mijn Rome een internationaal modelabel in het luxe segment voor de vrouw. Mijn blog By Priscilla Obermeier riep ik in het leven als een mogelijkheid om mijn belevenissen, kijk op de internationale modewereld en het leven in de stad te documenteren. Eenmaal in Berlijn benaderde ik ELLE Nederland om voor hen te schrijven. Dit bleek een match. Elke week schrijf ik voor mijn eigen blog op ELLE.nl over de Berlijnse modewereld. Mijn inspiratie voor een blog begint vaak met een gedachte over iets wat ik tegenkom op straat, in een boekenwinkel, op de catwalk, of in mijn eigen kast. Van mijn moeder kreeg ik de ketting die zij van mijn opa kreeg op de boot van Indonesië naar Nederland in de jaren vijftig. De ketting en haar geschiedenis blijven inspireren. Hetzelfde geldt voor mijn modelabel. Ik wil dat mijn kleding mensen doet omdraaien, niet zozeer om de kleding, maar om de vrouw in die kleding. Ik zie het ontwerpproces als storytelling, een verhaal waarin oude tradities samengaan met commercie. Die interesse in oude tradities, kunstgeschiedenis en mijn storytelling-skills komen mogelijk voort uit mijn Indische achtergrond. Verhalen maken deel uit van de Indische cultuur en zijn verworden tot tradities die je terug kunt vinden in dans, theater, poppenspel en motieven in batik.’

Ik maak uiteindelijk zelf de beslissing of iets ten goede komt van mijn zelfontwikkeling, of niet.

Speelt het Indische ook een rol binnen je eigen gezin?
‘Binnen mijn eigen gezin komt de Indische achtergrond het meest naar voren in de keuken, we houden alle drie van Indisch eten! Voor mijn moeder waren geesten en alternatieve geneeswijzen doodnormaal, voor mij ook. Ik sta open voor nieuwe ideeën en invloeden, voor bovennatuurlijk, voor vreemd, maar ik maak uiteindelijk zelf de beslissing of iets ten goede komt van mijn zelfontwikkeling, of niet. Dat is wat ik Indy ook wil meegeven. De geboorte van Indy heeft me nieuwsgieriger gemaakt naar mijn biologische ouders. Hij heeft enkele fysieke kenmerken en karaktertrekken die niet in zijn ouders, of Markus’ familie terug te vinden zijn. Ik kan niet anders dan me afvragen of hij iets weg heeft van mijn Indonesische ouders. Ik hoop ooit meer over hen te weten te komen en over hun motivatie achter de adoptie. Het is nu alsof je een boek leest waar de ‘er was eens…’ ontbreekt.’

‘Van mijn moeder kreeg ik de ketting die zij van mijn opa kreeg op de boot naar Nederland.’
Foto © Priscilla Obermeier

Oproep: Ken/ben jij een 3.0’er in de Media die graag mee zou willen werken aan een interview voor Indisch 3.0? Stuur dan een mailtje naar liselore@indisch3.nl