Rantang – een avond gevuld met Indonesische popmuziek – vond zaterdag 25 augustus plaats in Den Haag. Muziekstijlen van dangdut to harde rock passeerden de revue. Indisch 3.0 was erbij. Hoewel de muziek geweldig was, was de opkomst minder – tot teleurstelling van de gasten en de organisatie. Het is dan ook onzeker of er ooit weer een Rantang komt.
Mijn fotograaf haalde me veel te vroeg op. Gelukkig maar, het Wellant College in Den Haag was moeilijk te vinden. Eenmaal aangekomen werden wij verwelkomd door de oorverdovende soundcheck van de Biroe Band. Ondanks dat wij arriveerden rond het aangegeven aanvangstijdstip van vier uur ’s middags leek alles nog niet op orde. Behalve dat men nog bezig was met de soundcheck, was onder andere de belichting nog niet geregeld en de catering nog niet aangekomen. Veel gasten waren er nog niet, langzaam druppelde er wat binnen.
Indorock, keroncong en gamelan
Wij zagen kans om te spreken met een van de organisatoren, Mikey, die er prompt de grote naam van de avond bij haalde: Hengky Supit, ‘dé Indonesische rocklegende uit de jaren ‘90’. Tegenwoordig woont hij in Nederland met zijn Hollandse vrouw en hun kinderen. Wij vroegen Mikey waarom hij deze Indonesische popavond wilde organiseren. ‘Ik wil gewoon Indonesische popmuziek in Nederland aan de man brengen. Iedereen in Nederland denkt bij Indonesische muziek alleen aan indorock, keroncong, gamelan etcetera. Het is net alsof ze denken dat de tijd in Indonesië sinds de jaren ’50 stil staat, maar dat is niet zo. ‘
Ik vind de Indonesische popmuziek veel creatiever dan Nederlandse popmuziek.
‘Net als in Nederland zijn er trends en ontwikkelingen geweest waar veel goede dingen uit zijn gekomen. Ik vind de Indonesische popmuziek ook veel leuker dan de Nederlandse popmuziek. Het is interessanter en creatiever. In Nederland begint het allemaal een beetje op elkaar te lijken en iedereen lijkt bang te zijn om in hun eigen taal te zingen.’ Mikey – die sinds kort weer in Nederland verblijft – heeft zelf ook een bescheiden hitje gehad in Indonesië onder de naam Michiel Eduard.
Kostbaar
Een avond organiseren met Indonesische artiesten lijkt een kostbaar iets. Vooral het overhalen van muzikanten om naar Nederland toe te komen voor een enkele optreden is lastig. Bij Rantang viel dit echter mee, omdat de artiesten die deze avond optraden in Nederland wonen en de meesten hadden al een band met de organisator. Op de vraag waarom Hengky Supit had besloten deel te nemen aan Rantang antwoordde hij: ‘Ik ken Mikey goed en vond het wel leuk om dit voor hem te doen.’ Mikey: ‘Ik heb hem eigenlijk gedwongen!’
Is Balinese dans op zijn plek op een avond met moderne popmuziek?
Hoogtepunten en een valse noot
Na een tijdje wachten en vermaakt te zijn door DJ Ron Funkytown werd de avond eindelijk geopend door de Balinese dansduo Bali Ayu Budaya. Hoewel Balinese dans altijd leuk is om te zien, vroeg ik me wel af of traditionele dans wel geschikt was voor een avond waarbij moderne popmuziek ten gehore gebracht zou moeten worden. De Biroe Band speelde een rits aan covers van Indonesische bands, die ik grotendeels niet kende. Dit deed de band vol energie en enthousiasme – het was wat mij betreft het hoogtepunt van de avond. Dangdutzangeres Theresia was erg vermakelijk en wist velen uit het publiek over te halen om met haar mee te dansen. Rich.Art was wat minder luid dan de rest met enkel zijn stem en akoestische gitaar.
Valse noten
Tegen het eind van de avond trad Michiel Eduard zelf op. Hij zong een paar van zijn eigen liedjes en een cover van de band Slank. Hierna was het de beurt aan de rocklegende Hengky Supit. Hoewel Supit een aantal valse noten raakte en af en toe schreeuwde in plaats van zong, vond ik het ontzettend jammer dat hij niet langer speelde. Hij was namelijk de grote naam van de avond. Hierna werd de avond afgesloten met een duet van Michiel Eduard met zangeres Iane van de Biroe Band.
Verwachtingen
De opkomst was helaas niet groot deze avond. Veel van de gasten waren bevriend met de organisatie of een artiest. Die gasten die dat niet waren, waren oprecht geïnteresseerd in wat de avond te bieden had. Een Indische jongen vertelde: ‘Ik had gehoord dat er iemand zou optreden die vanuit hier naar Indonesië is gegaan en daar een hit heeft gescoord. Ik ben ontzettend benieuwd.’ – doelend op Michiel Eduard.
Er zijn niet genoeg mensen voor een echt goede sfeer.
Hoewel iedereen het naar zijn zin leek te hebben, heerste er ook wel teleurstelling. Een wat oudere gast vertelde: ‘Ik had andere verwachtingen. Met name wat het aantal mensen betreft. Er zijn niet genoeg mensen en ook niet het goede soort mensen om een echt goede sfeer voor een avond als deze te krijgen.’ Een lid van de Biroe Band deelde deze mening blijkbaar, want die hoorde ik klagen over het ten gehore moeten brengen van harde rock aan een stel oudjes. De lage opkomst zal waarschijnlijk te wijten zijn aan de slechte promotie. De organisatie gaf zelf ook toe daar niet veel aandacht aan te hebben besteed.
Ook aan de locatie viel wat op te merken. Hoewel iedereen met wie ik sprak het er mee eens was dat het Wellant College een mooi gebouw is, vond niet iedereen het een geschikte concertzaal. ‘Het is en blijft een school. Het is niet gebouwd met akoestiek in gedachten en dat kan je ook wel merken,’ vertelde een man die beweerde zelf bij een podium te werken. Verder waren er niet veel mensen te spreken over de bereikbaarheid van de school.
Ondanks de gebreken die Rantang vertoonde – die voor een deel af te schrijven zouden kunnen zijn als kinderziektes – hebben wij van Indisch 3.0 een leuke avond gehad. Organisator Mikey vond de avond goed verlopen, maar geslaagd vond hij het zeker niet. Het was verre van een succes. Het is dan ook onzeker of er ooit weer een Rantang komt.
Laatste reacties