Mijn huidskleur gaat me tegenstaan. Als ik naar mezelf in de spiegel kijk zie ik niet meer die mooie bruine tint, maar een onhandig onderdeel waarvoor ik me steeds vaker moet verantwoorden. Eigenlijk is het een irritant omhulsel en het wordt steeds meer een last. Soms zou ik het liefst de kaasschaafmethode toepassen, omdat de etnische registratie stiekem, maar vooral onbewust, is begonnen.
Er was een tijd dat bijna iedereen jaloers was op mijn kleur. Ik werd sneller bruin dan anderen en vooral mijn vrouwelijke klasgenoten hadden graag van huid geruild. Nimmer vroeg men zich hoe ik toch aan dat bruine laagje kwam.
Helaas zijn de tijden veranderd. Waarmee ik niet wil stellen dat het vroeger allemaal beter was. Ik heb hier weleens in een column geschreven over de verwensingen die ik, al dan niet met kanker als toevoeging, naar mijn hoofd geslingerd heb gekregen. Met als hoogtepunt Hamas-type. Leuk is het niet, overzichtelijk wel. Zij moeten duidelijk niks van mij hebben en dat is geheel wederzijds.
Tegenwoordig lijkt het echter salonfähig te zijn geworden dat volslagen vreemden, na nog bijna geen woord te hebben gewisseld, zomaar vragen waar je vandaan komt.
Ik: “Amsterdam…”
Vreemde: “Nee, dat bedoel ik niet. Je ziet er anders uit. Niet Nederlands bedoel ik.”
Ik: “Ik kom uit Hoogeveen, Drenthe. “En ik heb inderdaad een licht turfkleurtje. (Een slechte grap maar dat terzijde) “Nee, ik ben Indisch.”
Dan gebeurt het…
Vreemde: “Oh… Haha, ik dacht dat je misschien een Turk was of Marokkaan ofzo…”
Vooral die plotselinge, zichtbare ontspanning verbaast me. Bijna opluchting. Alsof ik anders een minderwaardig mens was geweest.
Dit jaar is mij al tientallen keren DE vraag gesteld. In verschillende situaties. Dat baart me zorgen, omdat er vroeger nooit iemand naar vroeg. Waarom is het zo belangrijk om te weten waar ik vandaan kom? Antwoord of oorzaak interesseren me niet zo veel. Ik registreer enkel dat het mij regelmatig overkomt.
Natuurlijk heeft men het recht om het aan mij te vragen en ik weet ook dat ik niet hoef te antwoorden. Verschil is alleen dat ik dan de gebeten hond ben en raar doe, omdat ik geen antwoord wil geven. Terwijl het ze geen reet aangaat. Bovendien is kans groot dat ik vervolgens de hele avond moet uitleggen dat Indisch niets met Mumbai te maken heeft. Eigenlijk ben ik er helemaal klaar mee om mijzelf etnisch te verantwoorden.
Daarom stel ik voor om het extreem aanpakken. Iedereen krijgt een chip in zijn achterste met daarop in codetaal zijn afkomst. Op onze telefoon downloaden we de ETNI-App die zich in een straal van vijf meter met de chip synchroniseert en alle informatie kan lezen. Scheelt meteen dat eerste lichamelijke contact van het handen schudden bij het kennismaken alvorens te checken waar de gesprekspartner zijn kleur aan te danken heeft.
We kunnen überhaupt het voorstellen overslaan, want we zien op onze smartphone ook hoe de ander heet. Zo voorkomen we dat we moeten communiceren met bepaalde bevolkingsgroepen die we liever op afstand houden. Briljante, eenvoudige oplossing! En ben ik eindelijk van die volkomen nutteloze vraag verlost.
Sommige mensen hebben nu eenmaal een hekel aan andere mensen. Toen er bij mij in de buurt een keer was ingebroken, konden de inbrekers uiteraard niet anders dan Polen zijn. En die zijn niet eens ‘licht getint’, zoals dat politiek correct heet. Gewoon doorleven, en een beetje trots op jezelf zijn. Je hebt wel een voorsprong op je belagers, jij weet beter dan zij hoe lekker een bordje tahoe tjampoer is.
@ Jan Somers
Je kunt aan uw piring tahu campur al afleiden dat u uit Jatim afkomstig bent, dat is makanan khas Surabaja. Zoals gudeg die van Yogja (jateng) is en batagor van jabar.
Wat dat betreft hebben indo’s inderdaad al een voorsprong hun belagers 😉
De voortdurende zoektocht naar verrukkelijk voedsel kan echter ook een zware zijn.
@Patrick: tjah als derde generatie Indo heb ik zelf ervaren dat dit niet van de laatste jaren is. Ik denk dat je gewoon nu pas die mensen tegenkomt met die vragen ;p Zo werd ik 10 jaar geleden op het station eens aangesproken of ik toevallig een Roma-zigeuner was.En inderdaad de vraag of ik Turk of marokkaan ben (vooral toen ik nog een bos zwarte krullen op mijn hoofd had) is me eveneens wel 100 keer gesteld. Overigens niet alleen door “de blanke” Nederlander maar ook door personen uit de etnische groepen zelf.
Zo heb ik ook heel het rijtje gehad: zigeuner,Turk,Marokkaan,Joegoslaaf,”halve” Surinamer,”halve” Molukker, etc.
Ik heb er zelf niet zo’n probleem mee; het laat zien dat de mens altijd eerst oordeeld op basis van uiterlijk en vooroordelen..ookal zeggen ze van niet. Na het beantwoorden van de vraag stel ik meestal direct een wedervraag: “En jij, ben je toevallig Pools? Duits? Misschien van Zweedse komaf?” Als diegene dan verbaasd kijkt kun je altijd nog zeggen:”Oohs ik kan het aan de buitenkant bij jou ook niet zien hoor?” LOL.Lekker belangerijk!
Met kleur bekennen bedoel ik iets anders.
Laten zien wie je bent , als het kan dat je “beter”bent dan die andere “belager”, of op zijn minst laten zien dat ze het fout zijn .
Tenminste als het nog de moeite waard is om te reageren , met een domme Belanda , (potentiele) racist of oud koloniaal moet je ook duidelijk zijn .
Begin 1968 kwam ik zulke soort mensen wel eens tegen , met gekke vragen zoals of ik een Molukker ben, of Indisch ,hoe het was in Nederlands Indie was , hoe we daar leven , hoe we daar wonen etc.
Soms kan ik niet laten om echt te jennen.
Mijn vraag is , als je bepaalde voorsprong hebt dan zal je altijd boven die mensen staan , dus waarom zou je dan moeten bewijzen ?.
Als of je een soort erkenning moet hebben ?
@surya atmadja
“Mijn vraag is , als je bepaalde voorsprong hebt dan zal je altijd boven die mensen staan , dus waarom zou je dan moeten bewijzen ?.
Als of je een soort erkenning moet hebben ?”
Je bestaat schijnbaar (of blijkbaar) als individu (of als groep) pas wanneer anderen tegen wie je opkijkt je erkennen.
Ook een atheist bestaat bij de gratie van andere atheisten.
Vooral bij personen die langs de lijn staan toe te kijken, en niet kunnen meedoen met de massa vanuit een achterstandssituatie, bestaat deze erkenningsdrang het sterkst.
De grote massa echter, kijkt daarentegen slechts naar uiterlijkheden, niet naar intrinsieke waarden. Dit vind je bijvoorbeeld nu heel sterk in ons land van herkomst.
Daarom is het altijd het best om met jezelf de beste vrienden te zijn. Dan ben je op veel gebieden autonoom en ben jij ook de vormgever van je eigen unieke leven en geschiedenis.
@Patrick
Citaat: Daarom stel ik voor om het extreem aanpakken. Iedereen krijgt een chip in zijn achterste met daarop in codetaal zijn afkomst.
Deze etnische registratie was (is) dat niet het plannetje van de PVV? Staat immers in hun verkiezingsprogramma. Prima middel om indiviuen op een hoop te gooien, te categoriseren, in moslims, allochtonen of indischen en indien nodig te dumpen, in de steek te laten of aan hun lot over te laten. 😉
Daar weet iedereen die zich bezighoudt met de indische kwestie alles van.
Ik vin jou alleen maar mooi.
Maar ik wil helemaal geen chip in mijn kont 🙁
But(t) I take your point. Dat het proces zo ‘onbewust’ verloopt, maar het eigenlijk best wel griezelig…
Het is eigenlijk niet eens zo heel vreemd. Hoe vaker ik lees dat de Indische gemeenschap nooit een probleem is geweest, hoe harder ik moet lachen om die uiterst kortzichtige kijk op de geschiedenis.
In de eerste plaats waren de ‘Indische jongens’ in de jaren 50 t/m 70 helemaal niet zo ‘onschuldig’ als de autochtoon vandaag de dag wil doen voorkomen, ze zijn nogal ‘Oost-Indisch historisch bewust’ zeg maar.
Sterker nog, tijdens de rellen tussen Marokkaanse en Molukse jongeren in Culemborg was zelfs de overheersende trend (persoonlijke waarneming) dat de Molukkers zulke voorbeeldige nieuwe Nederlanders zouden zijn. Al was het alleen maar om de Marokkaan in het verdomhoekje te plaatsen. Het kan verkeren……
Dat de Indische gemeenschap zich uiteindelijk relatief soepel als ‘echte’ Nederlander is gaan gedragen is aan veel zaken te danken maar waarschijnlijk niet de open mind van de Nederlander die jou met een bepaalde intentie naar je afkomst vraagt!
Bruin is mooi!
Als kind was ik altijd jaloers op m’n bruine familieleden.
Ik kan me nog herinneren hoe een Indo tegen me zei, “ach jullie Hollanders houden toch meer van aardappels”, knarsetandend heb ik hem toen niet verteld dat ik een Indo was.
Hoe vaak ik niet “voor de lol” uitgemaakt ben voor Indo kesasar, alsof fysiek wit zijn gelijk is aan mentaal verdwaald zijn, geen lol aan!
Ik begrijp je probleem goed, maar ook niet bruin zijn maar wel Indo is niet altijd een pretje.
Deal with it!