Uit je comfort zone stappen, ik lees het net op Indisch 3.0. Ik hoor het anderen ook regelmatig zeggen. Op tv zie je dan dat mensen een huis (lees: lap grond met wat bakstenen erop) gaan kopen in Spanje en verbaasd zijn dat de aannemers ook manana niets doen. Het kan ook anders.

In de afgelopen drie jaar heb ik

  1. mijn vrijgezellenbestaan aan de klapperboom gehangen;
  2. mijn vaste baan opgezegd (een betrekking bij het gouvernement ja);
  3. mijn eenmanszaak ingeschreven bij de KvK;
  4. mijn ambities voor mijn eenmanszaak op een laag pitje gezet omdat ik zwanger was;
  5. de vader van ons toen nog aanstaande eerste kind op mijn adres ingeschreven omdat we elkaar pas 1,5 jaar kenden toen ik zwanger bleek te zijn en we nog niet officieel samenwoonden;
  6. ‘ja’ gezegd toen diezelfde vader me ten huwelijk vroeg;
  7. een geweldige bruiloft gehad;
  8. een heerlijk kind (ja, ik ben zo’n irritant trotse moeder) op de wereld gezet;
  9. om nog steeds onverklaarbare redenen mijn krullen moeten inleveren tegen stijl haar;
  10. een business plan opgesteld voor Indisch 3.0;
  11. datzelfde business plan in de koelkast gezet omdat ik in verwachting was;
  12. mijn huis te koop gezet;
  13. een retefijne compagnon voor Indisch 3.0 gevonden;
  14. een heerlijk kind (ja, ook de tweede) op de wereld gezet;
  15. een heerlijk neefje gekregen (ja, ook nog eens een irritant trotse tante)
  16. een paar pondjes erbij gekregen..

Als je dit zo leest, kan je het idee krijgen dat ik geen enkele comfort zone meer over heb. Niets is minder waar. Ik ben namelijk vreselijk honkvast. Ik kan de wereld aan als ik maar een veilige basis heb: mijn thuis. Zo veranderlijk als ik ben, zo saai ben ik als het op wonen aankomt. Daarvan wil ik graag meer van hetzelfde en zo lang mogelijk. Aan mijn inrichting wil ik nog best wel eens wat veranderen, maar verhuizen? Wat een nachtmerrie.

Als student heb ik op kamers gezeten. De tijd van mijn leven, heerlijk. En ik ben op uitwisseling geweest naar het buitenland, zeker. Het waren geweldige avonturen en ik kon ze aangaan omdat ik wist dat ik nog een ‘thuis’ had (ook al eindigde mijn eerste exchange program er in dat ik na afloop weer bij mijn moeder introk, want naar het buitenland gaan kan ook een killing avontuur zijn voor je relatie).

Alle veranderingen van de afgelopen drie jaar heb ik meegemaakt in de veiligheid van mijn eigen huis. Maar ook daar komt dit jaar een einde aan. We gaan het namelijk doen: verhuizen. En niet alleen uit dit huis. Ook uit deze stad. Ik ga weg uit Den Haag. En ik vind het eng. Oke, ik ga weliswaar niet heul ver weg (oké, ik blijf eigenlijk heul dichtbij want ‘zeg nou zelf, Voorburg Is toch bijna Den Haag?’). Maar dichtbij of niet, ik zal toch mijn oude, vertrouwde huisarts vaarwel gaan zeggen. De heerlijke speeltuintjes hier voor onze oudste. De fijne koffie- en lunchzaakjes. En niet te vergeten mijn moeder, zus en broer vrijwel om de hoek.

Ik geef dat alles niet zomaar op. Ik krijg een tuin. Geen auto’s in de straat. En ruimte. Dus ik weet waar ik t voor doe, mijn ultieme comfort zone verlaten. In de woorden van Bastiaan Ragas: ‘maar je krijgt er wel heel veel voor terug’ (sorry, inside joke voor net-mama’s en -papa’s).