Voorbereiden op onze doerak kecil
Precies twee weken voor de uitgerekende bevaldatum, ziet ons huis er nog niet bepaald babyproof uit. Dus als 3.0’er van het eerste uur hoop ik op een jam karet baby – of in elk geval eentje die op zijn minst enigszins rekening houdt met de Uitgerekende Datum. De papa en mama zijn er onderhand mentaal wel aan toe, al hebben we natuurlijk in de verste verte geen flauw benul van wat ons allemaal te wachten staat.
Terwijl de verflucht van de nieuwe kozijnen door het huis kringelt, staat de kinderwagen (Maxi Cosi Elea intense red) verdwaald in de woonkamer. De kinderkleertjes (eerste en tweede handsjes, van Hema tot Tommy Hilfiger) liggen in opgestapelde Ikea-opbergdozen in de woonkamerdeur, inclusief enkele items uit de “blije” doos van Prenatal (merendeel viel tegen, blij werd ik er niet van). Daarop ligt het kraampakket en de light-versie van het vluchttasje (Peter Rabbit). Die had ik ingepakt voor onze reis naar Umbrië, Italië (heerlijk!). De definitieve ‘vluchtkoffer’ is nog niet klaar.
Toch ben ik er inmiddels mentaal al wel aan toe, de komst van onze 4.0. De natuur heeft dat uitermate slim gedaan, die negen maanden draagtijd. Je groeit écht naar de geboorte toe. Dat alle kwaaltjes naar het einde toe steeds hardnekkiger worden, en dat je steeds vaker snakt naar een nachtje normaal slapen (zonder tintelende vingers en slapende armen, wie weet zelfs weer eens op je buik), helpt ook hoor, om af en toe te denken: “Oké, kom er nu maar uit. NU is het mooi geweest.” Niet dat ik verwacht na zijn geboorte meteen weer als een roosje te kunnen slapen. Maar dat is een ander verhaal.
Wat ik mentaal gezien het lastigste vond, was het naast me neerleggen van de plannen voor Indisch 3.0. Accepteren dat ik die plannen niet weggooide, maar ze alleen even opzij legde, voelde als kiezen voor iets onnatuurlijks. Hoewel ik altijd graag kinderen heb gewild, voelde het als het opgeven van een andere droom zonder zeker te weten of, hoe en wanneer ik die weer kon gaan oppakken.
Het zal daarom zijn, dat ik die rare droom had, een paar weken terug. Ik was met mijn kersverse echtgenoot buiten en voelde aan mijn buik. Want er klopte iets niet. Naast ons kindje, voelde ik er iets hards en scherps in zitten. Met beide handen ging ik over mijn buik en opeens herkende ik het voorwerp: het was het statief van de videocamera die ik voor Indisch3 gebruik. Onmiddellijk realiseerde ik me dat dat object gevaarlijk kon zijn voor onze kleine doerak en ben met manlief naar het ziekenhuis gegaan om het eruit te laten halen: de gezondheid van ons kindje ging voor.
Ik kijk inmiddels enorm uit naar het moment waarop onze zoon op mijn buik ligt, in plaats van erin. Zeker als zijn wiegje thuis klaar staat. Tot in september!
Haha, beetje laat maar ik wens jullie heel veel succes!
Gr
Linda