Dit jaar is het 65 jaar geleden dat de Republik Indonesia werd uitgeroepen. Japan had zich net overgegeven en de Tweede Wereldoorlog was ten einde. Terwijl Indonesië volledige zelfbeschikking wilde, probeerde Nederland de macht in ‘ons Indië’ te herstellen. Vier jaar en twee grootschalige militaire acties later liet Nederland de oude kolonie dan eindelijk los. Het fotoboek “Koloniale Oorlog 1945-1949” laat de onverhulde waarheid zien van het bewogen “afscheid van Indië”.
Ergens in het begin van het boek is een twee pagina’s grote foto van een kampong afgedrukt. Uit de bovenkant van de huizen schieten vlammen en donkere rook. Op de voorgrond een handvol blanke soldaten die van het vuur wegrennen. Verderop de foto waarop een jonge strijder zichtbaar is, liggend in een veld, met om hem heen vier militairen. Hun geweren zijn op hem gericht. De beelden doen denken aan de Tour of Duty serie van eind jaren tachtig: jonge jongens in den vreemde in gevecht met een vaak onzichtbare, maar altijd wrede vijand.
Dit keer alleen geen Amerikaanse maar Nederlandse jochies, vermoeid en getekend door de strijd. Geen Vietcong maar Indonesiche pemuda’s, vechtend voor onafhankelijkheid. Het ‘militaire optreden’ in de archipel kostte bijna zesduizend nederlandse soldaten het leven. Naar schatting 100.000 Indonesische strijders kwamen om. Over het aantal burgerdoden lopen de schattingen uiteen van 25.000 tot 100.000. Het zijn de koele cijfers van een bittere oorlog.
De samenstellers uit het boek doken in archieven en selecteerden vele onbekende en nooit eerder gepubliceerde foto’s. De uiteindelijke verzameling beelden brengt vier gewelddadige jaren van ‘dekolonisatie’, revolutie’ of ‘onafhankelijkheidstrijd’ vaak rauw in beeld. Zo is op een van de foto’s in het derde hoofdstuk van het boek (‘In Actie’) het bovenlichaam van een gesneuvelde Indonesische strijder zichtbaar, liggend naast een grote mitrailleur. Het oorspronkelijke bijschrift repte over “ de verschrikkelijke uitwerking van een pantserkanon dat een granaat afvuurde”.
Ook bij veel andere foto’s in het boek is weinig verbeelding nodig. Dergelijke foto’s haalden echter nooit de krant. De beelden die Nederland bereikten werden zorgvuldig geselecteerd: geen slachtoffers, geen strijd. Dat het afscheid van Indie gepaard ging met veel geweld en terreur was dan ook zo goed als onbekend bij ‘het thuisfront’.
Dankzij een strenge censuur werd al die tijd de schijn opgehouden van ‘onze jongens’ die als ‘bevrijders’ werden onthaald en die in Indië slechts te maken hadden met ‘een stel extremisten’ die onschadelijk moesten worden gemaakt. Ook toen miste de Nederlandse propaganda zijn uitwerking niet. En ook meer dan 60 jaar na dato wordt de periode 1945-1949 nog altijd niet gezien als een bloedige koloniale oorlog. Dit boek laat echter onomwonden zien dat het toch echt niets anders was dan dat.
[New Post] Koloniale oorlog 1945-1949 – via #twitoaster http://www.indisch3.nl/2010/08/04/koloni…
RT @Indisch3: [New Post] Koloniale oorlog 1945-1949 – via #twitoaster http://www.indisch3.nl/2010/08/04/koloni…
Koloniale oorlog 1945-1949 http://www.indisch3.nl/2010/08/04/koloni…
RT @Indisch3: Koloniale oorlog 1945-1949 http://www.indisch3.nl/2010/08/04/koloni…
Op school is mij ook geleerd dat er nooit echt sprake was van een oorlog. Nederlandse troepen (die als helden onthaald werden) vochten tegen een handjevol nationalisten en Nederland had Indonesië heroverd, als de VS niet dreigden de Marshallhulp stop te zetten.
Ik wist dat dit niet helemaal klopte, maar “met het boek valt niet te twisten” zoals mijn docenten altijd zeiden.
1 van mijn klasgenoten wist ook trots te vertellen dat zijn grootvader toen “dat Indo tuig” mocht “neerblaffen”.
raden says:
August 7, 2010 at 15:42
Op school is mij ook geleerd dat er nooit echt sprake was van een oorlog. Nederlandse troepen (die als helden onthaald werden) vochten tegen een handjevol nationalisten en Nederland had Indonesië heroverd.
——————————————————————–
Dat zijn verhalen voor de thuisfront. Om de verloren gegane imperium/melkkoe (wingewest) terug te veroveren.Het klopt wel dat USA gedreigd had om Marshallhulp stop te zetten ,maar dat is niet de enige obstakel.
De Internationale wereld inclusief de U.N veroordeelden Nederland ook .
Zelfs dat is niet zo erg belangrijk, de belangrijkste is de vrijheidswil van de Indonesiers zelf , de bereidheid om te vechten ( o.a Surabaya veldslag) en nog andere feiten zoals het aantal goed geoefende strijdkrachten van de R.I , zoals de Divisi Siliwangi ( West Java) , Diponegoro ( Midd.Java) en Brawijaya (Oost Java).
Vaak ex soldaten van de Peta , Heiho , Hizbullah etc met beroepsofficieren die de KMA (Breda) en KMA ( Bandung) hadden gevolgd aangevuld met ex KNIL soldaten .
Daarnaast hebben ze ook de plaatselijke commandanten uit het burgersleven( soms ex leraren) , (on) geregelde troepen van ex studenten , scholieren ( Tentara Peladjar) .
Kortom een brede verzet uit het volk , de rol van Inlandse Besturen (B.B) ,de prijaji’s , de Moslim nationalisten ( Sarikat Islam) , en de rol van de Komunisten .
Men moet hier de rol van de ” rampokkers”, plaatselijke “warlords” niet door elkaar halen met de bovenstaande groepen verzetsstrijders.
Het is ook een onbegonnen zaak omdat de Nederlanders niet de voldoende middelen hadden om een langdurige koloniale oorlog te voeren ,Nederland is een te kleine land om de problemen mbt de afstand ( logistiek vraagstuk) , te kleine troepenmacht , en de geduchte guerrilla oorlogsvoering van o.a de Divisi Siliwangi , de uitgestrektheid en de moeilijke terrein van de archippel op te lossen.
De “pacificatie ” van Achin ( Atjeh) had ook tientallen jaren geduurd .
En de resultaat was dat de Nederlanders toen op papier de baas waren geworden.
Het was ook logisch dat vanuit Nederlandse zijde ( politiek) andere verhalen werd verspreid en de geschiedenisboeken volgen gewoon de officieele lezing.
Dat er een bloederige kolonialeoorlog tussen 1945 ( begonnen met Surabaya) en 1949 had gewoedt staat buiten kijf. Gelukkig komen de archieven , persoonlijke herinnering etc na 50 jaar open.
surya atmadja says:
August 9, 2010 at 08:07
De “pacificatie ” van Achin ( Atjeh) had ook tientallen jaren geduurd .
En de resultaat was dat de Nederlanders toen op papier de baas waren geworden.
============================================
Ik denk dat je kan stellen dat het tot aan de Japanse inval heeft geduurd. Dat is bijna 80 jaar. Onze eigen ‘dirty war’. We waren toen al zo’n beetje gidsland. Behalve dat we onder valse voorwendselen een soevereine staat binnenvielen, iets wat de Amerikanen bijvoorbeeld deden in Vietnam en Irak, deden we daar ook aan, wat je de voorloper van ‘etnisch cleansing’ mag noemen.
Harry says:
August 9, 2010 at 16:23
Ik denk dat je kan stellen dat het tot aan de Japanse inval heeft geduurd. Dat is bijna 80 jaar. Onze eigen ‘dirty war’. We waren toen al zo’n beetje gidsland. Behalve dat we onder valse voorwendselen een soevereine staat binnenvielen, iets wat de Amerikanen bijvoorbeeld deden in Vietnam en Irak, deden we daar ook aan, wat je de voorloper van ‘etnisch cleansing’ mag noemen.
——————————————————-
Dat is ook zo.
Ik hou alleen de Nederlandse “versie” , ik dacht t/m 1904 0f 1914.
De oude kolonialen beweren dat door het beeindiging van Aceh Oorlog Nederlands Indie werd gevormd.
De veldslag in Surabaya was ondanks de hulp van de gealieerden een mislukking geweest voor de Nederlanders.
Vanaf het schending van Linggardjati overeenkomst had Nederland zelfstandig koloniale oorlogen gevoerd .
De rest is historie.