Kogels, liefde en wraak zijn de basisingrediënten van mijn familieverhaal. De legende gaat vijf generaties terug, naar de grootouders van mijn grootvader. De komende maanden verken ik jullie liefdesrelaties. Ik ben benieuwd wat ik daarbij aan zal treffen.
Mijn betovergrootvader wilde met mijn betovergrootmoeder trouwen, maar kreeg hier geen toestemming voor. Het Abrahamsz-temperament van mijn betovergrootvader wakkerde aan en hij besloot op geheel eigen wijze het heft in eigen hand te nemen: gewapend en wel vertrok hij naar het thuis van mijn betovergrootmoeder.
Aldaar ging hij voor het huis liggen om duidelijk te maken hoe serieus hij was met zijn ‘verzoek’. Er gebeurde niets. Hij bleef liggen, een hele dag. Nog gebeurde er niets. Toen hij nul op rekest bleef krijgen, joeg hij een kogel door het huis om zijn wens kracht bij te zetten. Weer niets. Hij schoot nog een keer. En nog eens. Na zeker drie dozijn kogels kwam mijn betovergrootmoeder uiteindelijk in bruidskleding het huis uit. Ze trouwden, kregen vijf kinderen en: ze hielden van elkaar. Het zag ernaar uit dat mijn betovergrootvader alles had gekregen wat hij had gewenst.
Woedend om de gewapende overval waarbij haar dochter buit was gemaakt, was de schoonmoeder van mijn betovergrootmoeder vastberaden deze roof te wreken en wel op de manier die mannen in die tijd het hardst trof: de familienaam. De naam Abrahamsz zou uitsterven, luidde haar vloek.
De volgende generatie merkte er echter niets van: er kwamen zonen en kleinzonen, tot opluchting van mijn betovergrootvader, die de naam doorgaf aan mijn overgrootvader en zijn broers. Van de vijf broers kregen er drie alleen maar dochters, de eerste tekenen dat de vloek zich manifesteerde. Toch werd er opgelucht adem gehaald toen mijn overgrootvader en zijn broer zorgde voor erfgenamen: mijn grootvader en zijn neef. De twee heren waren in drie generaties als enige mannelijke erfgenamen overgebleven.
In de generatie daarna bereikte de vloek zijn hoogtepunt. De neef van mijn grootvader kreeg een dochter. Mijn grootvader kreeg drie dochters. Alle Abrahamsz-dochters bleven na huwelijk de naam van hun vaders dragen, maar konden deze niet aan hun dochters doorgeven. Hun dochters dragen vanzelfsprekend de namen van hun vaders, die ook zij op hun beurt niet zullen doorgeven aan hun dochters.
Hey Charlie, wat een bizar verhaal… Tegenwoordig kun je als vrouw bij wet natuurlijk wel je naam houden. Maar ik vrees dat die oplossing te laat kwam voor de Ambrahamsz-en?
Hey Ed. Ja, bizar he? Maar wel mooi. M’n moeder heeft dr naam ook gehouden bij haar huwelijk. Maar 22 jaar geleden kon ze haar naam nog niet aan mij doorgeven.. Helaas te laat..
Volgens mij is het tegenwoordig wel mogelijk om je achternaam te veranderen naar die van je moeder. De vraag is alleen of je dit wel zou willen…
Volgens mij hou je als vrouw altijd je naam. Ook vroeger. De vrouwen (tengenwoordig ook mannen) mogen de naam van hun echtgenoot gebruiken – en men ging/gaat er stilzwijgend van uit dat de vrouwen dat ook wil(l)den – maar zij behouden altijd hun familienaam. Vandaar de vraag op veel formulieren naar de “meisjes naam”.
In Zweden was het overigens tot in de zestiger jaren van de vorige eeuw gebruikelijk om uit de voornaam van de vader door toevoeging van ‘son’ of ‘dotter’, afhankelijk van het geslacht van het kind, een achternaam te vormen. Dus de zoon van ene Erik die Ove werd genoemd registreerde men als Ove Erikson. En zijn dochter Inge werd Inge Eriksdotter. Had men dat Scandinavische gebruik ook in Indië gehad dan was de vloek betekenisloos geweest.
@Harry – graag on topic blijven …
@all – discussies over de jurdische mogelijkheden van het veranderen van achternamen graag op een andere plek uitvechten dan hier. ‘ma kasih!
Ik vraag me af waar ik “off topic” ga, dan wel wat de topic überhaupt is. Hier is een verhaal dat als één van de kern elementen heeft het verdwijnen van een familienaam door afwezigheid van mannelijk nageslacht. Hier kan m.i. worden ingehaakt op de aspecten en de relativiteit van een geslachtsnaam.