“Rendang, sambal goreng boontjes, frikadel…” somde de aardige verpleger voor mij op. Afleiding had ik nodig terwijl ik op mijn buik lag en net deed alsof er niets aan de hand was. In totale ontkenning was ik. Het infuus dat er pas na vijf pogingen inzat negeerde ik. De bloeddrukmeter die om de paar minuten mijn bovenarm in de wurggreep nam… Die negeerde ik ook. De saturatiemeter om mijn vinger, de echo-beelden van de zenuwen in mijn been, piepjes, rondrennende mensen… Ik zou alles negeren!
Voor het eerst in mijn leven lag ik in het ziekenhuis. Ik zou geopereerd worden aan mijn been en zo groen als ik was: ik was nergens bang voor. Het zou wel loslopen! Waar ik me echter compleet op had verkeken, was het allesoverheersende gevoel van “alleen-zijn” dat met een onverwachte sneltreinvaart op mij afkwam in de pre-operatieve ruimte van het UMC. Van alle kanten fladderden er mensen in het rond. Er werden snoertjes op me aangesloten, vragen op me afgevuurd en vanuit mijn ooghoeken zag ik de gevreesde infuusnaald. Hoe meer er gebeurde, hoe eenzamer ik me voelde en hoe breder de lach op mijn gezicht werd. Als die-hard Indo zou ík toch zeker niet een potje gaan janken daar?!
Kennelijk hadden de goden een beetje medelijden met dat Indische meisje zo alleen en besloten mij te troosten. Een Molukse verpleger dook naast me op en besprak tot in detail de Indische rijsttafel die hij van het weekend had klaargemaakt voor zijn dochter. Terwijl de injectienaalden genadeloos in mijn been werden gestoken, waande ik mij in de betere makan-sferen. De anesthesiste, die ook Indisch bleek, kon meepraten en toen ik uiteindelijk in de O.K. lag en voorbereid werd op de narcose, was het tot mijn verbazing weer een Indo die in mijn gezichtsveld verscheen, “Dit is een zuurstofmasker meid, even goed in- en uitzuchten. Zeg, ben jij Indisch?”
De laatste gedachte voordat de narcose begon te werken, was dat ik niet geloofde in toeval en dat het toch maar een klein Indisch wereldje was… Die herkenning was toch wel fijn en zorgde voor een soort familiegevoel die de eenzaamheid een beetje verdreef!
Laatste reacties