Enige tijd schreef Calvin Michel de Wilde uit Indonesië columns voor Moesson. Misschien heb je er wel eens een gelezen… Calvin ontdekte kort geleden dat hij Indische roots heeft. In zijn columns in Moesson ging hij op zoek naar wat dat precies voor hem betekent. Wij waren benieuwd naar wat hij nog meer te vertellen heeft. Ed Caffin interviewde hem in Indonesië.
Header image foto: Hanneke Mennens voor Moesson
In je columns voor Moesson was je op zoek naar wat het betekent om Indisch te zijn in Indonesië. Kun je daar inmiddels al iets over concluderen?
‘Moeilijke vraag! Allereerst is in moderne Indonesië de term ‘Indisch’ eigenlijk niet meer zo gangbaar. Ook kent de jongere generatie de geschiedenis niet goed. Dat maakt het lastig voor jongeren met Indische roots om die als zodanig te herkennen. Bovendien is de term “Indo” inmiddels weggeraakt van zijn oorspronkelijke betekenis. Tegenwoordig betekent het dat je een gemengde afkomst hebt en dat een van de ouders een rijke expat is. Omdat je relatief weinig Indo’s tegenkomt, kennen de meeste mensen ze alleen als beroemdheden: de helft van de Indonesische soapies en filmsterren is van gemengd bloed. De term Indo wordt daarom meestal geassocieerd met iets elitairs. Dat vind ik heel jammer.’
Waarom vind je dat jammer?
‘Het is historisch gezien niet juist. De oudere generatie weet het verschil wel, maar de jongere generatie heeft geen idee. Ook leeft bij de jongere generatie de hardnekkige opvatting dat als je er niet Indo genoeg uitziet, je niet Indo genoemd mag worden. Die mythe zou ik graag de wereld uithelpen.’
Op welke manier heb je het over je Indisch-zijn met anderen?
‘Doordat ik ben opgegroeid als lid van de Chinese gemeenschap, een belangrijke minderheidsgroep in Indonesië, was het makkelijker voor me om me te identificeren met de Indogemeenschap toen ik mijn Indische roots ontdekte. Mijn Chinese achtergrond heeft vroeger nooit aandacht gekregen, mijn familie heeft veel van die cultuur losgelaten. Zo heb ik bijvoorbeeld geen Chinese naam gekregen. Ik zou niet willen dat hetzelfde gebeurt met mijn Indische achtergrond. Die wil ik graag levend houden.’
Calvin Michel in Indonesië
Hoe doe je dat dan?
‘Ik vind het Indische inmiddels een belangrijk onderdeel van mijn identiteit. Maar veel van mijn generatiegenoten met Indische roots weten hier niets van. De oudere generatie heeft weinig van de Indische identiteit en het culturele erfgoed doorgegeven. Jongere Indo’s zoals ik moeten dat zelf ontdekken. En het is vervolgens aan ons om die Indische identiteit levend te houden. Al is het maar op een symbolische manier. Ik probeer dat op mijn manier in ieder geval te doen. Ik ben bijvoorbeeld van plan Nederlands te leren en ga een boek te schrijven over de geschiedenis van mijn familie zodat mijn kinderen daar later over kunnen lezen. En wie weet geef ik ze wel een Nederlandse naam!’
Tot slot: wat doe je naast het schrijven voor Moesson?
‘Ik werk nu als onderzoeksanalist bij een bedrijf in Jakarta. Ik heb International Relations gestudeerd en zou later graag nog een postgraduate studie International Relations of Economic Development willen doen. Ook wil ik blijven schrijven over de Indische geschiedenis en cultuur. Daar is nu te weinig aandacht voor in Indonesië vind ik. Ik wil bijvoorbeeld graag dat belangrijke gebeurtenissen als de bersiap en de repatriëring in de Indonesische geschiedenisboeken komen. Ik schrijf voor een Engelstalige Indonesische krant en dat is een mooi podium om hier aandacht voor te vragen.’
Wil je meer weten van Calvin? Zijn columns verschenen elke maand in Moesson. Je kunt ook contact met hem opnemen: calvinmichel@gmail.com
Leuk interview!
zou leuk zijn om nog meer Indische jongeren die ”terug” te belichten over hun redenen om in Indonesie te werken.Ben zelf hier net aan t werk na 5 jaar Vietnam.
Meestal zeg ik ben Indo Belanda temeer ik mijn lengte en neus mee heb is er een snellere begrip.Je maakt natuurlijk snellere contacten met je half bule uiterlijk:).
Leuk stuk, Ed. Alleen – waarom schrijft Calvin niet meer voor Moesson?
Geen idee: dat was voor mij ook nieuws. Ik heb Calvin gevraagd hoe dat precies zit. Hij zal reageren op de blog.
Sinyo Calvin yang terhormat,
Pertama saya mau minta ampun untuk saya punya bahasa indonesia yang masih kurang. Sebab saya belajar bahasa indonesia di jalanan saja(omong-omong dengan teman-teman, gitu loh) Saya masih belajar bahasa indonesia halus.
Saya tidak tahu apakah Calvin membaca situs ini. Saya hanya mau kasih tahu(Tentu didalam Bahasa indonesia)bahwa apa yang kau bikin dan menulis itu baik sekali. Jempol kok! Saya selaku orang indo (Generasi ketiga yang hidup di tanah belanda sini) bangga sekali ada orang indo kaya kamu disana. Saya membaca intervieuw mu dengan banyak minat. Pukul terus bung supaya dia orang di indonesia sana tahu orang indo punya sejarah dan tahu lebih tentang kebangsaan indo-europah.
Salam dan hormat dari seorang indo yang bangga orang indo tetapi bangga juga bahwa kita orang keturunan bangsa indonesia.
Dear friends, thank you very much for your positive feedback. I was told that moesson currently focusing on other topics, so I will not write a column for a while. Rest assured however, I will keep writing about the Indo topic in english language newspapers such as the Jakarta Post and Jakarta Globe, though maybe not frequent because the topic is rather controversial.
I also would like to inform you that the Bersiap has gained attention in Indonesia since I wrote an op-ed about in the Jakarta Post, http://www.thejakartapost.com/news/2011/10/22/who-responsible-bersiap.html. It was even mentioned in Kompas (biggest newspaper in indonesia) which received mixed reception as expected (also partially due to revival of rawagede case). However, slowly but surely Indo history is getting more attention in indonesia.
Het lijkt me beter dat Calvin zich in Indonesie meer concentreert op zijn chineze achtergrond en roots dan op de indische.
De bersiap is een controversieel onderwerp, maar ook de politionele acties – de nederlandse agressie-oorlogen tegen de indonesiers. Hoelang willen julie die geschiedenissen oprakelen en bediscussieren. Tot hoe ver mogen we gaan om personen te beschuldigen van oorlogsmisdaden en hun heldenstatus af te nemen, tot de tijd van JP Coen?
Dat mag, maar laat de discussie maar vooral dat onderzoek over aan historici-wetenschappers, en niet aan geemotioneerde personen. Zet er eens een streep onder.
De reacties onder dat artikel kan ik niet lezen, maar ik vrees wel het ergste.
De onderlinge verhoudingen worden er niet beter op.
Als ik me bemoei met Indische zaken, dan gaat het meestal over de bersiap. En niet zozeer over die gebeurtenissen zelf, maar over de slachtoffers. Daarbij niet over verantwoordelijkheden, schuldigen, excuses enz. Gewoon dode mensen die op het verkeerde moment op de verkeerde plaats waren. Mensen die ik als lijk heb mogen opsporen en bergen.
Bij het Indisch monument in Den Haag wordt bij de jaarlijkse nationale herdenking uitgebreid stil gestaan bij alle oorlogs-ellende, tot 15 augustus 1945. De bersiapslachtoffers zijn van daarna, dat heeft de organisatie mij verteld, dat wisten ze gelukkig wel. Die doden hebben dus pech gehad. Het Indische dat ik in mij hebt laat dan weten dat ik hier hormat ben verschuldigd. Emotioneel? Waarschijnlijk wel, vooral zolang de historici het laten afweten.
then both countries should apologize till mutual understanding achieved. if the dutch indeed sorry for what it had done in the past, why not apologizing?
or maybe it’s true after all. sorry is the hardest word to say.